De real outback
Blijf op de hoogte en volg Anne-lys
17 Oktober 2012 | Australië, Alice Springs
Hoi reisvolgers,
Het heeft weer even geduurd voordat er een bericht van ons was maar we hebben zeker niet stilgezeten.
Vorige week zaterdag hebben we eerst een paardrijtocht gedaan, erg leuk. De zee was woest. Daarna verder rijden naar Portland. We willen nog snel Cape Bridgewater opzoeken, het kan nog net een half uur om voor het donker weer terug te zijn. Aangekomen gaan de deuren op slot maar ligt de sleutel nog in de bus, wat nu? Er staat een vrouw in haar tuin, ze roept haar man erbij en als een echte inbreker heeft hij de deur opengekregen. Wat zijn wij blij! Krijgen we ook nog een douche, slaapplaats, diner en ontbijt aangeboden bij deze mensen, wat een geluk hebben wij weer. Want een douche is na een week toch wel weer eens lekker. De deo houdt ons wel fris.
De volgende dag rijden we verder en zitten erg lang in de auto om bij Mannum te komen. We nemen onderweg wat pauzes om de omgeving te bekijken. Na hier te hebben overnacht gaan we door naar Adelaite. We zien een heel mooi park waar we doorheen lopen. We zouden in een eerder bos stoppen maar toen we daar liepen ontdekten we al snel een slang, snel maar weer terug. Adelaide is een vrij drukke stad, we doen ons ding maar zijn dan ook snel weer vertrokken. We rijden door naar Mnt Gambier om de set van de bekende serie Mc Laughds Douchters te bekijken. We doen een excursie waar een vrouw ons persoonlijk meeneemt naar dingen van de set.
Na deze leuke tour gaan we naar Portland, de start van de Outback. We hebben een folder mee van de Odnadatta track, die lijkt ons wel wat. Een 4WD drive route maar we laten ons goed informeren en nemen de nodige voorzorgsmaatregelen dus gaan op weg. De road conditions blijken goed, het is namelijk veel unsealed roads. We komen eerst in Wilpena Pound, een mooie omgeving waar we wandeltochten doen. De omgeving wordt kaal, heel bijzonder. De eerste dag regende het maar de lucht trok open. In Wilpena Pound komen we aan de praat met mensen en aaien nog een wilde kangeroe.
Onze eerstvolgende stop in de Outback is Marree waar we gratis kunnen overnachten. We raken aan de praat met jongens die ons een briefje geven die we de volgende dag aan een jongen in William Creek kunnen geven, hij zal ons het dorpje wel eens laten zien. Marree heeft zo'n 70 inwoners en de avond in de pub hebben we wel gemerkt dat het een apart slag volk is. De volgende dag weer rijden. Lange, brede zandwegen, met links en rechts van ons natuur dat niet hoger groeit dan onze enkels met enkels eens een boompje. En wat is het stoffig, maar bijzonder. De eerst kilometers gaan goed, we zijn blij met de conditie van de road. Maar wat wordt de weg al snel weg. Met een gangetje van 20 km per uur rijden we 8 uur over een stuk wat met een goede auto in 2 uur te doen is, we hadden het dan ook wel gehad. Onderweg stoppen we wel even om af te koelen in een hottob. Het was wel een mooie omgeving maar wat waren wij blij dat we de huisjes in William Creek zagen. Daar aankomend de jongen opzoeken waarvoor we een briefje hadden gekregen. We zien een mooie trailer staan en besluiten hem ook te vragen of hij ons naar Cooper Pedy wil brengen met de camper op de trailer. Hij weet niet wat hij met ons aan moet, hij moet het overleggen met zijn baas. William Creek heeft maar drie inwoners op papier. Wij hebben eigenlijk geen zin in nog zon dag. De jongen, Andrew, blijkt piloot te zijn en ze bleken vliegtuigen schoon te maken. Ach, waarom helpen wij niet even. Dit doen we dan ook. Als tegenprestatie krijgen we een gratis rondvlucht, een warme maaltijd en kijken we nog een filmpje met hem. De dag was toch weer goedgemaakt. Ondertussen heeft de baas de roadcondition gecheckt en het blijkt dat deze goed zijn, zelf rijden dus.
Maar vroeg vertrekken de volgende dag, en inderdaad, de weg blijkt beter te zijn. Met een gangetje bvan 50 km/uur rijden we in 5 uurtjes naar Cooper Pedy. Mijn telefoon was dood, ineens heb ik weer bereik en zien wij leven. Wat zijn we opgelucht dat het ons is gelukt. Hier aankomend moeten we even bijkomen. De camper is zooo smerig, van buiten en van binnen. Deze eerst maar uitmesten. Daarna hebben we wel wat eten verdiend en nemen het er dan ook even van met een grote pizza. We lopen nog wat in deze town om en zoeken een plekje om te slapen. Soms zijn we wat eigenwijs maar we hebben het toch maar mooi geflikt om de bekende route te rijden. En hier zijn we toch een beetje trots op.
De volgende dag bezoeken we een ondergrondse kerk, beklimmen een cave en zetten de reis voort naar Uluru, de grootste rock van de wereld. Dit lukt ons niet in een dag maar we kunnen langer rijden dan verwacht. We komen namelijk in een andere staat waar de tijd weer is verandert. We stoppen 120 km voor het eind. De volgende dag maar vroeg opstaan, het liefst willen we de berg beklimmen. Maar snel op weg. Als we er komen kan er niet meer geklommen worden, de temperatuur is inmiddels 36 graden en het is te warm, dan maar de dag erna (vandaag). We lopen om de berg heen, wat ook al bijna 3 uur in beslag neemt. We zoeken een tank want rijden echt op de laatste drup. We komen in het gezellige dorpje waar we moeten blijven voor een nacht omdat we toch een gok willen wagen om de klim aan te gaan. We zien een kamelen tocht en boeken deze. Het kan nog net, met een kwartier gaat deze van start. We wachten bij de farm, raken in gesprek met de baas en die vertelt ons dat we hier wel kunnen blijven voor een nacht. Ook weer geregeld. We doen de kamelentocht van 1,5 uur. Daarna krijgen we lekkere hapjes, ons avondeten ook weer gehad. Mogen we ineens gebruik maken van het huis waar de crew van de farm in leeft. Jeetje, een douche, een slaapkamer met airco en ontbijt. We hadden al korting op de tour, de foto's kregen we voor de helft van de prijs, hoeven geen campingkosten en hebben een luxe onderkomen. Het kan niet op.
Vanmorgen starten we de motoren vroeg om naar Uluru te gaan. Daar aankomend blijkt dat deze niet beklommen kan worden, er is te veel wind. We balen enorm want het was een enorme uitdaging. We besluiten een ochtendwandeling te doen en maar verder te rijden naar Alice Springs. Hier zijn we net aangekomen en willen hier wel even blijven.
Nog 1500 kilometer te gaan tot onze eindbestemming in Darwin. De warmte is inmiddels opgelopen tot 39 graden, maar tot nu toe kunnen we hier goed mee omgaan.
Liefs Petra en Anne-lys
Het heeft weer even geduurd voordat er een bericht van ons was maar we hebben zeker niet stilgezeten.
Vorige week zaterdag hebben we eerst een paardrijtocht gedaan, erg leuk. De zee was woest. Daarna verder rijden naar Portland. We willen nog snel Cape Bridgewater opzoeken, het kan nog net een half uur om voor het donker weer terug te zijn. Aangekomen gaan de deuren op slot maar ligt de sleutel nog in de bus, wat nu? Er staat een vrouw in haar tuin, ze roept haar man erbij en als een echte inbreker heeft hij de deur opengekregen. Wat zijn wij blij! Krijgen we ook nog een douche, slaapplaats, diner en ontbijt aangeboden bij deze mensen, wat een geluk hebben wij weer. Want een douche is na een week toch wel weer eens lekker. De deo houdt ons wel fris.
De volgende dag rijden we verder en zitten erg lang in de auto om bij Mannum te komen. We nemen onderweg wat pauzes om de omgeving te bekijken. Na hier te hebben overnacht gaan we door naar Adelaite. We zien een heel mooi park waar we doorheen lopen. We zouden in een eerder bos stoppen maar toen we daar liepen ontdekten we al snel een slang, snel maar weer terug. Adelaide is een vrij drukke stad, we doen ons ding maar zijn dan ook snel weer vertrokken. We rijden door naar Mnt Gambier om de set van de bekende serie Mc Laughds Douchters te bekijken. We doen een excursie waar een vrouw ons persoonlijk meeneemt naar dingen van de set.
Na deze leuke tour gaan we naar Portland, de start van de Outback. We hebben een folder mee van de Odnadatta track, die lijkt ons wel wat. Een 4WD drive route maar we laten ons goed informeren en nemen de nodige voorzorgsmaatregelen dus gaan op weg. De road conditions blijken goed, het is namelijk veel unsealed roads. We komen eerst in Wilpena Pound, een mooie omgeving waar we wandeltochten doen. De omgeving wordt kaal, heel bijzonder. De eerste dag regende het maar de lucht trok open. In Wilpena Pound komen we aan de praat met mensen en aaien nog een wilde kangeroe.
Onze eerstvolgende stop in de Outback is Marree waar we gratis kunnen overnachten. We raken aan de praat met jongens die ons een briefje geven die we de volgende dag aan een jongen in William Creek kunnen geven, hij zal ons het dorpje wel eens laten zien. Marree heeft zo'n 70 inwoners en de avond in de pub hebben we wel gemerkt dat het een apart slag volk is. De volgende dag weer rijden. Lange, brede zandwegen, met links en rechts van ons natuur dat niet hoger groeit dan onze enkels met enkels eens een boompje. En wat is het stoffig, maar bijzonder. De eerst kilometers gaan goed, we zijn blij met de conditie van de road. Maar wat wordt de weg al snel weg. Met een gangetje van 20 km per uur rijden we 8 uur over een stuk wat met een goede auto in 2 uur te doen is, we hadden het dan ook wel gehad. Onderweg stoppen we wel even om af te koelen in een hottob. Het was wel een mooie omgeving maar wat waren wij blij dat we de huisjes in William Creek zagen. Daar aankomend de jongen opzoeken waarvoor we een briefje hadden gekregen. We zien een mooie trailer staan en besluiten hem ook te vragen of hij ons naar Cooper Pedy wil brengen met de camper op de trailer. Hij weet niet wat hij met ons aan moet, hij moet het overleggen met zijn baas. William Creek heeft maar drie inwoners op papier. Wij hebben eigenlijk geen zin in nog zon dag. De jongen, Andrew, blijkt piloot te zijn en ze bleken vliegtuigen schoon te maken. Ach, waarom helpen wij niet even. Dit doen we dan ook. Als tegenprestatie krijgen we een gratis rondvlucht, een warme maaltijd en kijken we nog een filmpje met hem. De dag was toch weer goedgemaakt. Ondertussen heeft de baas de roadcondition gecheckt en het blijkt dat deze goed zijn, zelf rijden dus.
Maar vroeg vertrekken de volgende dag, en inderdaad, de weg blijkt beter te zijn. Met een gangetje bvan 50 km/uur rijden we in 5 uurtjes naar Cooper Pedy. Mijn telefoon was dood, ineens heb ik weer bereik en zien wij leven. Wat zijn we opgelucht dat het ons is gelukt. Hier aankomend moeten we even bijkomen. De camper is zooo smerig, van buiten en van binnen. Deze eerst maar uitmesten. Daarna hebben we wel wat eten verdiend en nemen het er dan ook even van met een grote pizza. We lopen nog wat in deze town om en zoeken een plekje om te slapen. Soms zijn we wat eigenwijs maar we hebben het toch maar mooi geflikt om de bekende route te rijden. En hier zijn we toch een beetje trots op.
De volgende dag bezoeken we een ondergrondse kerk, beklimmen een cave en zetten de reis voort naar Uluru, de grootste rock van de wereld. Dit lukt ons niet in een dag maar we kunnen langer rijden dan verwacht. We komen namelijk in een andere staat waar de tijd weer is verandert. We stoppen 120 km voor het eind. De volgende dag maar vroeg opstaan, het liefst willen we de berg beklimmen. Maar snel op weg. Als we er komen kan er niet meer geklommen worden, de temperatuur is inmiddels 36 graden en het is te warm, dan maar de dag erna (vandaag). We lopen om de berg heen, wat ook al bijna 3 uur in beslag neemt. We zoeken een tank want rijden echt op de laatste drup. We komen in het gezellige dorpje waar we moeten blijven voor een nacht omdat we toch een gok willen wagen om de klim aan te gaan. We zien een kamelen tocht en boeken deze. Het kan nog net, met een kwartier gaat deze van start. We wachten bij de farm, raken in gesprek met de baas en die vertelt ons dat we hier wel kunnen blijven voor een nacht. Ook weer geregeld. We doen de kamelentocht van 1,5 uur. Daarna krijgen we lekkere hapjes, ons avondeten ook weer gehad. Mogen we ineens gebruik maken van het huis waar de crew van de farm in leeft. Jeetje, een douche, een slaapkamer met airco en ontbijt. We hadden al korting op de tour, de foto's kregen we voor de helft van de prijs, hoeven geen campingkosten en hebben een luxe onderkomen. Het kan niet op.
Vanmorgen starten we de motoren vroeg om naar Uluru te gaan. Daar aankomend blijkt dat deze niet beklommen kan worden, er is te veel wind. We balen enorm want het was een enorme uitdaging. We besluiten een ochtendwandeling te doen en maar verder te rijden naar Alice Springs. Hier zijn we net aangekomen en willen hier wel even blijven.
Nog 1500 kilometer te gaan tot onze eindbestemming in Darwin. De warmte is inmiddels opgelopen tot 39 graden, maar tot nu toe kunnen we hier goed mee omgaan.
Liefs Petra en Anne-lys
-
17 Oktober 2012 - 07:59
Petra:
Hee mensen aan de andere kant! Het gaat supergoed!!!En met annelys ook!! -
17 Oktober 2012 - 10:34
Klaasje:
Machtig!!
-
17 Oktober 2012 - 13:35
Hieke:
Geweldig om te lezen!!! In Nederland is het al herfstachtig, dus geniet daar maar goed van het mooie weer!!! Dikke tut -
17 Oktober 2012 - 16:04
Hillie:
Hallo Meiden ,weer heerlijk om te lezen wat jullie allemaal beleven ,geniet weer elke keer van het reisverslag en als het jullie te warm is stuur hier wat zon en warmte naar toe ,kunnen we wel gebruiken
maar ja test zo wel regenpak uit ,geniet van de verdere reis .hartelijke groeten Hillie -
17 Oktober 2012 - 16:05
Marieke:
Hee meiden!
Wat een gave tijd moeten jullie daar hebben!
Zo te lezen beleven jullie een hele hoop en zitten
jullie in een prachtige omgeving!
Tijd gaat snel, dus geniet!
Veel plezier nog! -
17 Oktober 2012 - 17:50
Hendrika:
He meiden!
Leuk, leuk ,leuk! Wat een ervaringen, en gastvrije mensen, leuk om weer even te lezen wat jullie beleven! Anne Lys, goed insmeren he!
x -
18 Oktober 2012 - 12:05
Gelske:
Wat een leuk verhaal weer! En wat super dat jullie zoveel gastvrije aardige mensen tegenkomen.
Groetjes! -
20 Oktober 2012 - 19:02
Jitske:
He Anne-lys (en Petra),
Wat een avontuur maken jullie mee!
Ik geniet van de verhalen die ik lees op jouw blog.
Wat heerlijk om te lezen over alles wat jullie meemaken, iedereen die jullie tegenkomen, de gastvrijheid die jullie ondervinden.
Geniet
dikke tût, Jitske
-
22 Oktober 2012 - 12:00
Hinke Tel:
Hi Petra en Annalys,
Leuk om van jullie te horen, wat zien jullie veel en maken jullie veel mee, te gek, het is wel warm daar he, en droog lijkt het.
Wij zitten nu alweer een dikke week in jakarta en het is hier ook goed warm. En we hebben het druk met de lessen, de nurses zijn erg enthousiast, dus daarom wel mooi om te doen allemaal. Volgende week zitten we op Bali, als alles goed gaat en hopen we te genieten van frisse lucht en gaan lekker wandelen en snorkelen. Ik wens jullie nog een mooie tijd, doe voorzichtig aan, we willen julie graag terug zien, liefs t. Hinke. -
22 Oktober 2012 - 16:50
Trientsje:
Ik wil jullie even groeten met een friese groet: HOI en zeggen dat ik weer genoten heb van jullie verslag.
-
23 Oktober 2012 - 09:01
Debbie:
Hoi dames, tjee wat een tocht hebben jullie inmiddels gemaakt. Ik had het even niet meer gevolgd voor een tijdje maar dat is toch genieten en wat een behulpzame mensen toch. Hebben jullie al meer reizigers ontmoet?
Ik zou zo'n reis ook super vinden. Maar wie weet.....
In Nederland ook prachtig herfstweer hoor met zelfs hoge temp. voor deze tijd. Maar de dagen korte aardig in.
Nog veel plezier daar groetjes Debbie -
26 Oktober 2012 - 14:34
Hitje:
G-dayi Petra en Annalys.
Wat een mooie verslagen en wat is het allemaal herkenbaar. Ik beleef mijn reis weer helemaal opnieuw mee.
Geniet er er van meiden.
Ik blijf jullie volgen.
Groetjes Hitje -
02 November 2012 - 04:14
Hennie:
Geweldig dames! En wij zitten hier in de storm.. hihih
wat een ervaring zeg!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
